E.R.
Door: Floortje
Blijf op de hoogte en volg Floortje
12 Maart 2011 | Gambia, Lamin
Okee, we hebben het nu eens gemeten. Als we door de zon lopen, wat natuurlijk vaak gebeurt, is het hier gewoon 45 graden :O! En dan mag je hopen dat er wind staat, anders is het echt zooo warm. En in de schaduw is het 28 graden en dan hebben we het koud. Ach ja …
Zaterdag zijn we met Gabrielle naar het strand geweest. Eerst zijn we naar 2 echte supermarkten gegaan, voor ons een hele belevenis ;). Een supermarkt hier in Kubuneh of Lamin is een soort klein huisje waar je ingaat en dan kijk je tegen een rooster aan en kun je een klein assortiment bezichtigen. Veel hebben ze niet, verse producten al helemaal niet, maar voor koekjes en snoepjes kunnen we er altijd terecht. We konden niet wachten om een ‘echte’ supermarkt te gaan bezoeken: hoe groot zou het zijn, shop je er met een wagentje, kun je er Pringles krijgen, kun je er ook echt doorheen lopen? Groot, ja, ja en echt waar ja. Het is een gewone supermarkt, zoals bij ons, heel suf maar voor ons echt een hele happening :D. We hebben groots ingeslagen: zoutjes (voor de zouten), chocola, Kellogsrepen en toetjes. We waren helemaal in de zevende hemel! En daarna mochten we ook nog naar het strand, kon niet beter ;).
Zondag hadden we weer de tijd om ons druk te maken over het slome internet (in een half uur bezoek je gemiddeld 3 websites, maar dan mag je niet doorklikken, dan komt er weer een half uur bij), maar we hebben het overleefd. We dachten ook nog leuk onze laptops te up-daten in het internetcafé, maar zelfs dat was niet mogelijk door het trage net. We zijn thuis echt te verwend met alles wat we hebben ;).
Op de kliniek was het de week van de emergencies. Er is in Kubuneh een man die schijnbaar elk jaar rond maart een soort van aanval krijgt waarbij hij in coma raakt en dan naar het ziekenhuis moet. Hij oogt dan alsof hij het niet redt, maar loopt een paar dagen later weer rond. Deze week had hij die aanval dus is er een huisbezoek gebracht. Hij lag al in een soort coma en kreeg medicatie voor de aanval en is toen met de ambulance (een hele oude ambulance uit Nederland, heel leuk) naar Banjolinding gebracht, dat is een ziekenhuis in Lamin. Donderdag begrepen we dat hij al weer thuis was en het goed ging. Waarom dit elk jaar gebeurt weten ze niet, waarschijnlijk van een eerdere verwonding aan zijn hoofd met een bijl. Maar toch typisch dat het dan elk jaar op dezelfde tijd gebeurt.
Ook waren er veel echt zieke kinderen die binnen gebracht werden. Een kind dat lethargisch is en bijna niet reageert, een kind dat gooit alles eruit in de wachtkamer en kan niet meer zitten, hoge koorts etc. Deze kinderen hebben we eerst geholpen: temp opnemen, kijken of ze bloedarmoede hebben en een malariatest doen. Deze is vaak positief en dan worden de kinderen bij ons opgenomen. De ouders moeten ze dan koelen met water en wij blijven ze observeren. Dit is heel interessant werk, omdat er vanalles kan gebeuren. De koorts kan mooi omlaag gaan, maar het kan ook gelijk blijven, ineens omhoog gaan, het kind kan nog zieker worden en dan moet je adequaat reageren. Ook de informatievoorziening naar de ouders toe is een uitdaging, want je moet ze duidelijk maken wat hun taak als ouders is en dat hun kind erg ziek is.
Malariatesten blijven ook een uitdaging. De testen zelf hebben we onder de knie, maar dan heb je de kindjes. Ze zien een tubbab met een eng prikding en dat werkt niet gunstig :(. Kinderen gaan krijsen, huilen, trappen, slaan, nog harder schreeuwen en bijten. Dat begint al bij het alcoholdoekje, maar dan kun je nog laten zien dat dat geen pijn doet door het bij jezelf te doen. Maar naarmate je naar de prik toe werkt beginnen ze steeds harder te snikken en nemen ze wel eens een vlucht. Dan zijn er 5 ouders nodig om in ieder geval de vinger van het kind stil te houden; iedereen is bereid te helpen, maar het is soms echt lastig! Als ze nou echt lief zijn geweest krijgen ze een stickertje, een ballon of een potlood :D. Maar niet als ze me trappen ;)!
Donderdag stonden we op het punt te gaan en toen kwam er een mevrouw binnen gerend met het bericht dat er een zwangere vrouw was die aan het bloeden was. Ze was woensdag al in de kliniek geweest en ze was doorverwezen naar Banjolinding, maar ze was al weer ontslagen. We zijn bepakt met medisch materiaal op pad gegaan naar de compound en daar zagen we dat de vrouw een soort stuipen had. Het leek alsof ze soms even weg was, ze reageerde niet goed en één kant van haar lichaam was gespannen. Ze had ook geen kracht in de andere kant van haar lichaam. Gabrielle dacht bij een hoge bloeddruk aan zwangerschapvergiftiging, maar haar bloeddruk was normaal. Ze bleef die stuipen krijgen en daarom is ze met de ambulance terug gestuurd naar Banjolinding. Het kan een infectie geweest zijn die al verder gevorderd was. Het is lastig bepalen, omdat mensen hier niet vertellen dat ze zwanger zijn en je dus ook niet weet hoelang iemand zwanger is. Daarnaast is het een onderwerp waar niet over gepraat wordt, dus dan krijg je weinig informatie los. Dit kan soms frustrerend zijn, want dan kun je niet zoveel.
Vrijdag hadden we weer een feest, Lamin was jarig. We hadden met de hele compound geld bij elkaar gelegd voor iets lekkers uit de ‘echte’ supermarkt ;).
Deze week zijn er niet veel foto’s. Er staan foto’s bij van het werk wat veel vrouwen hier doen, namelijk het winnen van zout. Deze vrouwen staan iedere dag in de volle zon, omdat op de mud flats het zout te vinden is. De stappen zijn op foto vastgelegd, voor de geinteresseerden :D.
Veel liefs,
Floortje
Okay, we decided to measure it. If we’re walking in the sun, of course this happens often, the temperature is 114 F, every day! We always hope for some wind, because otherwise it’s so hot every day. In the shadow, the temperature is 82 F, we’re cold then. Oh well …
Gabrielle took us to the beach on Saturday. First we went to two supermarkets; this was very special for us ;). A supermarket here in Kubuneh or Lamin looks like a small house and when you enter you can see some products. They do not have something like fresh groceries, but it’s okay for cookies and candy. We were very anxious to go to a real supermarket: how big would it be, would you be able to use a shopping cart, do they sell Pringles, can you actually walk through it? Big, yes, yes and really yes. It’s just like a regular supermarket, sounds boring but to us it was huge :D. We bought pretzels, chocolate, Kellogs bars and some desserts. We were so happy and after that we got to go to the beach, it couldn’t have been a better day ;).
We went to the internet cafe in Lamin on Sunday. This can be a stressful time, because you get frustrated over the speed of the internet. In half an hour, you’ll be able to visit 3 web sites, without clicking on anything, because then it will cost an extra half hour. Every time we go there we realize how lucky we are at home with good internet connections, electricity etc ;).
We felt like we were working in the E.R. this week. Here in Kubuneh, there is a man who gets one seizure every year around this time. It looks like he is in a coma and has to go to the hospital. This week, he got the seizure, so we made an emergency house call. He was already in a sort of coma and got medication for the seizure. After that he was brought to the hospital with an ambulance (a very old one, donated by a Dutch hospital). On Thursday, we heard that he was already walking again. It’s a very strange case, he gets this every year, but he always recovers well. They don’t know the cause of it, it could be because of an old injury to his head by an axe. Still, it is strange that this happens every year around the same time.
There we also many, very sick children brought in. One child was lethargic and did not respond, another child was vomiting continually in the waiting room and was too weak to even sit, many had high fever etc. We helped these kids first: taking their vitals and testing them for malaria. Often the tests were positive and the kids were admitted to observe and cool down. The parents have to cool down their child and we observe them closely. This work is very interesting, because you have to act quickly if a child gets very sick, even if he received treatment already. Also communicating with the parents is a challenge, because sometimes it can be difficult to get them to understand the seriousness of the illness.
Malaria tests are really difficult sometimes. Doing the tests is no problem, but the kids. They see a tubbab (white person) with a scary little knife and they get scared :(. Kids scream, cry, kick, slap you and then yell even louder. It already starts with the alcohol swab, but at least then you can show them that it’s not painful by touching it with your own finger. But after that, the painful part comes and then they start to cry harder and run away. It can take up to 5 parents to keep the child still so I can take the test. Everyone is prepared to help, but it is still so difficult sometimes! If the child has been good and didn’t scream or anything, they get a sticker, a balloon or a pencil :D. They don’t get anything if they kicked me ;)!
On Thursday we were about to leave the clinic when a woman came running in and told us another woman was pregnant and bleeding. She already visited the clinic on Wednesday and was referred to Banjolinding, the hospital in Lamin. However, the hospital discharged her on the same day. Packed with medical supplies we went to the compound. The woman was having some sort of seizure. It looked like she was losing consciousness at times and one side of her body was very tense. The other side of her body was very weak. Her blood pressure was not high, but she kept having the seizures so she was referred to Banjolinding again. It could have been a very serious infections, but it was hard to diagnose, because people here don’t talk about pregnancy, they do not even tell other people when they’re pregnant. So we didn’t get a lot of information and at times this can be frustrating, because you are not able to give adequate medical help.
There are not many pictures this week, but I posted some pictures from women who collect and sell salt. They work in the burning sun every day, because the salt can only be found on mud flats. There’s a photo of every step they make in the process, for those who are interested :D.
Love,
Floortje
Zaterdag zijn we met Gabrielle naar het strand geweest. Eerst zijn we naar 2 echte supermarkten gegaan, voor ons een hele belevenis ;). Een supermarkt hier in Kubuneh of Lamin is een soort klein huisje waar je ingaat en dan kijk je tegen een rooster aan en kun je een klein assortiment bezichtigen. Veel hebben ze niet, verse producten al helemaal niet, maar voor koekjes en snoepjes kunnen we er altijd terecht. We konden niet wachten om een ‘echte’ supermarkt te gaan bezoeken: hoe groot zou het zijn, shop je er met een wagentje, kun je er Pringles krijgen, kun je er ook echt doorheen lopen? Groot, ja, ja en echt waar ja. Het is een gewone supermarkt, zoals bij ons, heel suf maar voor ons echt een hele happening :D. We hebben groots ingeslagen: zoutjes (voor de zouten), chocola, Kellogsrepen en toetjes. We waren helemaal in de zevende hemel! En daarna mochten we ook nog naar het strand, kon niet beter ;).
Zondag hadden we weer de tijd om ons druk te maken over het slome internet (in een half uur bezoek je gemiddeld 3 websites, maar dan mag je niet doorklikken, dan komt er weer een half uur bij), maar we hebben het overleefd. We dachten ook nog leuk onze laptops te up-daten in het internetcafé, maar zelfs dat was niet mogelijk door het trage net. We zijn thuis echt te verwend met alles wat we hebben ;).
Op de kliniek was het de week van de emergencies. Er is in Kubuneh een man die schijnbaar elk jaar rond maart een soort van aanval krijgt waarbij hij in coma raakt en dan naar het ziekenhuis moet. Hij oogt dan alsof hij het niet redt, maar loopt een paar dagen later weer rond. Deze week had hij die aanval dus is er een huisbezoek gebracht. Hij lag al in een soort coma en kreeg medicatie voor de aanval en is toen met de ambulance (een hele oude ambulance uit Nederland, heel leuk) naar Banjolinding gebracht, dat is een ziekenhuis in Lamin. Donderdag begrepen we dat hij al weer thuis was en het goed ging. Waarom dit elk jaar gebeurt weten ze niet, waarschijnlijk van een eerdere verwonding aan zijn hoofd met een bijl. Maar toch typisch dat het dan elk jaar op dezelfde tijd gebeurt.
Ook waren er veel echt zieke kinderen die binnen gebracht werden. Een kind dat lethargisch is en bijna niet reageert, een kind dat gooit alles eruit in de wachtkamer en kan niet meer zitten, hoge koorts etc. Deze kinderen hebben we eerst geholpen: temp opnemen, kijken of ze bloedarmoede hebben en een malariatest doen. Deze is vaak positief en dan worden de kinderen bij ons opgenomen. De ouders moeten ze dan koelen met water en wij blijven ze observeren. Dit is heel interessant werk, omdat er vanalles kan gebeuren. De koorts kan mooi omlaag gaan, maar het kan ook gelijk blijven, ineens omhoog gaan, het kind kan nog zieker worden en dan moet je adequaat reageren. Ook de informatievoorziening naar de ouders toe is een uitdaging, want je moet ze duidelijk maken wat hun taak als ouders is en dat hun kind erg ziek is.
Malariatesten blijven ook een uitdaging. De testen zelf hebben we onder de knie, maar dan heb je de kindjes. Ze zien een tubbab met een eng prikding en dat werkt niet gunstig :(. Kinderen gaan krijsen, huilen, trappen, slaan, nog harder schreeuwen en bijten. Dat begint al bij het alcoholdoekje, maar dan kun je nog laten zien dat dat geen pijn doet door het bij jezelf te doen. Maar naarmate je naar de prik toe werkt beginnen ze steeds harder te snikken en nemen ze wel eens een vlucht. Dan zijn er 5 ouders nodig om in ieder geval de vinger van het kind stil te houden; iedereen is bereid te helpen, maar het is soms echt lastig! Als ze nou echt lief zijn geweest krijgen ze een stickertje, een ballon of een potlood :D. Maar niet als ze me trappen ;)!
Donderdag stonden we op het punt te gaan en toen kwam er een mevrouw binnen gerend met het bericht dat er een zwangere vrouw was die aan het bloeden was. Ze was woensdag al in de kliniek geweest en ze was doorverwezen naar Banjolinding, maar ze was al weer ontslagen. We zijn bepakt met medisch materiaal op pad gegaan naar de compound en daar zagen we dat de vrouw een soort stuipen had. Het leek alsof ze soms even weg was, ze reageerde niet goed en één kant van haar lichaam was gespannen. Ze had ook geen kracht in de andere kant van haar lichaam. Gabrielle dacht bij een hoge bloeddruk aan zwangerschapvergiftiging, maar haar bloeddruk was normaal. Ze bleef die stuipen krijgen en daarom is ze met de ambulance terug gestuurd naar Banjolinding. Het kan een infectie geweest zijn die al verder gevorderd was. Het is lastig bepalen, omdat mensen hier niet vertellen dat ze zwanger zijn en je dus ook niet weet hoelang iemand zwanger is. Daarnaast is het een onderwerp waar niet over gepraat wordt, dus dan krijg je weinig informatie los. Dit kan soms frustrerend zijn, want dan kun je niet zoveel.
Vrijdag hadden we weer een feest, Lamin was jarig. We hadden met de hele compound geld bij elkaar gelegd voor iets lekkers uit de ‘echte’ supermarkt ;).
Deze week zijn er niet veel foto’s. Er staan foto’s bij van het werk wat veel vrouwen hier doen, namelijk het winnen van zout. Deze vrouwen staan iedere dag in de volle zon, omdat op de mud flats het zout te vinden is. De stappen zijn op foto vastgelegd, voor de geinteresseerden :D.
Veel liefs,
Floortje
Okay, we decided to measure it. If we’re walking in the sun, of course this happens often, the temperature is 114 F, every day! We always hope for some wind, because otherwise it’s so hot every day. In the shadow, the temperature is 82 F, we’re cold then. Oh well …
Gabrielle took us to the beach on Saturday. First we went to two supermarkets; this was very special for us ;). A supermarket here in Kubuneh or Lamin looks like a small house and when you enter you can see some products. They do not have something like fresh groceries, but it’s okay for cookies and candy. We were very anxious to go to a real supermarket: how big would it be, would you be able to use a shopping cart, do they sell Pringles, can you actually walk through it? Big, yes, yes and really yes. It’s just like a regular supermarket, sounds boring but to us it was huge :D. We bought pretzels, chocolate, Kellogs bars and some desserts. We were so happy and after that we got to go to the beach, it couldn’t have been a better day ;).
We went to the internet cafe in Lamin on Sunday. This can be a stressful time, because you get frustrated over the speed of the internet. In half an hour, you’ll be able to visit 3 web sites, without clicking on anything, because then it will cost an extra half hour. Every time we go there we realize how lucky we are at home with good internet connections, electricity etc ;).
We felt like we were working in the E.R. this week. Here in Kubuneh, there is a man who gets one seizure every year around this time. It looks like he is in a coma and has to go to the hospital. This week, he got the seizure, so we made an emergency house call. He was already in a sort of coma and got medication for the seizure. After that he was brought to the hospital with an ambulance (a very old one, donated by a Dutch hospital). On Thursday, we heard that he was already walking again. It’s a very strange case, he gets this every year, but he always recovers well. They don’t know the cause of it, it could be because of an old injury to his head by an axe. Still, it is strange that this happens every year around the same time.
There we also many, very sick children brought in. One child was lethargic and did not respond, another child was vomiting continually in the waiting room and was too weak to even sit, many had high fever etc. We helped these kids first: taking their vitals and testing them for malaria. Often the tests were positive and the kids were admitted to observe and cool down. The parents have to cool down their child and we observe them closely. This work is very interesting, because you have to act quickly if a child gets very sick, even if he received treatment already. Also communicating with the parents is a challenge, because sometimes it can be difficult to get them to understand the seriousness of the illness.
Malaria tests are really difficult sometimes. Doing the tests is no problem, but the kids. They see a tubbab (white person) with a scary little knife and they get scared :(. Kids scream, cry, kick, slap you and then yell even louder. It already starts with the alcohol swab, but at least then you can show them that it’s not painful by touching it with your own finger. But after that, the painful part comes and then they start to cry harder and run away. It can take up to 5 parents to keep the child still so I can take the test. Everyone is prepared to help, but it is still so difficult sometimes! If the child has been good and didn’t scream or anything, they get a sticker, a balloon or a pencil :D. They don’t get anything if they kicked me ;)!
On Thursday we were about to leave the clinic when a woman came running in and told us another woman was pregnant and bleeding. She already visited the clinic on Wednesday and was referred to Banjolinding, the hospital in Lamin. However, the hospital discharged her on the same day. Packed with medical supplies we went to the compound. The woman was having some sort of seizure. It looked like she was losing consciousness at times and one side of her body was very tense. The other side of her body was very weak. Her blood pressure was not high, but she kept having the seizures so she was referred to Banjolinding again. It could have been a very serious infections, but it was hard to diagnose, because people here don’t talk about pregnancy, they do not even tell other people when they’re pregnant. So we didn’t get a lot of information and at times this can be frustrating, because you are not able to give adequate medical help.
There are not many pictures this week, but I posted some pictures from women who collect and sell salt. They work in the burning sun every day, because the salt can only be found on mud flats. There’s a photo of every step they make in the process, for those who are interested :D.
Love,
Floortje
-
12 Maart 2011 - 11:41
Malda:
Als wij komen nemen we een nieuwe voorraad stickers mee voor de kinderen, kunnen ze kiezen en er is ook vast een kleine voorraad per post onderweg.
Groetjes Malda en Ed -
16 Maart 2011 - 10:02
Linda:
En alweer eemn bijzondere week voor Floortje:P.
Wij hebben het hier in Nederland inderdaad goed;) met al onze luxe voorzieningen.
We hebben niets te klagen:P, maar ag we zijn ook maar mensen:P.
En dan die kindjes,, knap hoor dat je het dan toch voor mekaar krijgt om zo'n test uit te voeren.
Respect Floortje!
Ik vind het nog steeds heel erg vett en ik zou ECHT zelf een keer naar Afrika willen nu ik dit elke week van je lees;).
Genoeg getypt, tot het volgende verhaal:D:D:D -
17 Maart 2011 - 16:52
Dorothé En Wim Van D:
Floortje. Wim en ik bridgen en vanmiddag was Emmy v.d. Kerkhof aan het vertellen dat jij in Gambia stage loopt in een medische hulppost. Ik ben meteen op jouw site gaan kijken en wat schetst mijnverbazing, wij kennen Gabrielle en Frans heel goed en gaan begin april met hen eten in Kololi. We hebben een verrrassing voor ze (poen!!!). Je krijgt alvast de hartelijke groeten van je tante Emmy. Ik ga nu voor de 15e keer naar Gambia en Wim voor de 17e keer. Wij doen veel ontwikkelingshulp in Gambia, kijk maar eens op www.Seig.nl. Doei en veel succes.
