Heftige week

Zondag hebben we toerist gespeeld en zijn we naar Serekunda geweest met Solomon. Hij heeft ons de markt laten zien, ik zou zeggen, google het een keer: market serekunda. Druk dat het daar is! Mensen waarderen het daar niet als je foto’s loopt te maken, dus dat hebben we niet echt kunnen doen. Maar google heeft ook goeie plaatjes :D. Er is ook een soort grote binnen-bazaar die je alleen kunt bezoeken als je de ingang weet: een smal gangetje achter een stalletje midden in de drukte. Daar verkochten ze allemaal hippe kleding en schoenen, heel leuk en we wilden de helft wel kopen. Na de markt zijn we naar Bakau gegaan, daar is de Crocodile Pool. Het is een bos(je) met gigantische bomen, een museum over rituelen van de volkeren hier (dit was echt heel interessant) en natuurlijk krokodillen, zo, in the wild. Er zijn zo’n 100 krokodillen in 1 pool en er lagen er een paar op de weg die je kon aaien. Natuurlijk heb ik dat gedaan, beetje creepy want hij ligt daar met zn bek wagenwijd open, maar bij navraag bleek dat omdat hij zo wilde ademen. Het water van de pool heeft een verhaal (ik hoop dat ik het goed vertel). Mensen hebben de mogelijkheid om zich te wassen met dit water, omdat het geluk zou brengen. Het verhaal gaat dat vroeger, toen er alleen dat water was, er een vrouw was die ineens haar kind in het water gooide. Mensen zeiden toen dat de duivel op aarde was in de vorm van deze mevrouw en dat hij dat kind erin had gegooid. Nadat mensen waren gaan roepen, kwamen er een aantal mannen en die hebben het kind gered. En er verscheen toen een witte krokodil. Deze krokodil zou nog steeds in dit water zitten en hij zou eenmaal per jaar een verschijning maken. Wanneer mensen ziek zijn, niet zwanger kunnen worden etc. baden zij in dit water en dan zou het geluk brengen.

Vanaf maandag was Gabrielle terug in de kliniek. Dit zorgde voor veel veranderingen, ook in de werkwijze zoals wij geleerd hadden, dus we moesten eigenlijk weer een beetje van vooraf aan beginnen. Maar we leren nu echt zo veel, het werk wordt nu steeds interessanter. Het hoe en wat achter een ziektebeeld of wond wordt nu heel duidelijk, maar ook meteen een stuk moeilijker.
In het begin van de week ben ik samen met Gabrielle terug gegaan naar de compound waar de twee zieke vrouwen waren. Eén van hen was al naar het ziekenhuis gebracht, de ander gingen wij nu bezoeken. Helaas was ze nog steeds erg ziek: uitgedroogd, ernstig ondervoed, overal pijn en ze kon niet veel meer. De familie kreeg de optie om haar op te laten nemen in het ziekenhuis of om haar vredig te laten overlijden thuis. De familie heeft gekozen voor het ziekenhuis, op deze manier doen ze nog iets voor haar. Het ligt hier niet in de cultuur om bijvoorbeeld iemand dood te laten gaan (op oude leeftijd), omdat je dan niets hebt gedaan terwijl er nog wel opties waren. Helaas was het voor deze vrouw te laat, ze is donderdagavond overleden in het ziekenhuis. Ik kreeg van Ibu een smsje, hij hoorde het net en was op de begrafenis. Begrafenissen gaan hier heel snel, binnen 24 uur na de dood wordt de overledene begraven.

Woensdag was een vreemde dag. Het was totaal niet druk, op een gegeven moment komt er een mevrouw met haar kind binnen, op zich niets geks want we krijgen hier veel moeders met kinderen. Zij gaat op de bank zitten wachten en zei verder niets. Op een gegeven moment merkt Jellika dat het kind niet meer ademt en legt het op een bed. Na alle checks bleek dat het kind al dood was, 1 jaar was hij. Toen de moeder dit hoorde begon ze heel hard te huilen en liet ze zich op de grond vallen. En dat jongetje lag nog steeds dood op bed. Het werd me allemaal teveel: in de ene hoek ligt een dood kindje, aan de andere kant lag de moeder op de grond te roepen… en je mag hier niets laten blijken van verdriet of iets anders, dus Tasmara en ik zijn naar observatiezaal gegaan. Het was zo onwerkelijk allemaal. Het kindje was waarschijnlijk al onderweg dood gegaan, want de moeder is vanaf een verder dorp komen lopen. De oorzaak weten we niet. Jellika heeft het kindje weer mooi gelegd, in een doek gewikkeld en het hoofd afgedekt en zo is de moeder na een tijdje de bustaxi ingegaan. De baby gaat mee naar huis, daar is de begrafenis. Het was een hele nare dag…

We kregen ook een patientje waarbij de besnijdenis verkeerd is gegaan. Veel kinderen worden hier besneden, jongens én meisjes en sommigen doen dit bij een traditional healer, anderen gaan naar een ziekenhuis. De moeder vertelde dat ze het wel bij een verpleegkundige had laten doen, maar ze had geen medicatie gekregen en het was gaan ontsteken. Heel zielig voor dit jongetje, hij heeft nu een flinke ontsteking.

Wat ik bijna vergeten ben te vertellen: de donaties die ik van mensen ontvangen heb (kleding, knuffels, potloden, medicatie etc.) komt hier echt goed terecht. De knuffels en potloden worden aan kinderen in de kliniek gegeven. Wanneer een kindje geboren is of een kind heel veel pijn heeft krijgen ze een knuffel en kleertjes. Daarnaast wordt ook aan arme families kleding uitgedeeld, omdat zij niet veel geld hebben voor kleding. Straks lopen hier dus allemaal kinderen met Upstairs t-shirts ;). De medicatie is uiteraard hard nodig in de kliniek, omdat het ontzettend duur is en de kliniek niet kan leven zonder donaties. Heel erg bedankt hiervoor :D!

Veel liefs,
Floortje


What a week ...

We went to Serekunda on Sunday. Solomon showed us the market, THE Serkunda market. It’s really hard to describe, only that it is very busy, you should google it: market serekunda. People don’t like it when you take pictures of the market, so we weren’t able to take many pictures. There is also a sort of bazaar in a building in the middle of the market and you can only get there if you know how to get inside (a very small hallway somewhere behind a stand). There they were selling all kinds of clothing and shoes, like ours in Europe and USA.
After the market we went to Bakau to the Crocodile Pool. There they have many gigantic trees, a museum about rituals of the people of the Gambia (this was very interesting) and of course crocodiles, just laying there, on the path. They have about 100 crocodiles in 1 pool and we could pet a few. Of course we tried it and it was a bit scary because the crocodile was laying there, with his mouth open, but it appeared he did that because he was breathing. The pool has holy water that people can wash themselves with. The story goes that one day, a woman threw her baby into the pool. People believed it was the devil that had come to earth, in the form of the woman. After people began to scream, a few man came and they rescued the baby from the water. When they that, a white crocodile appeared. It is to be believed that this white crocodile is still in the pool and appears only once a year. So when people are sick or can’t get pregnant for example, they come to bath in this water for good luck.

On Monday, they owner of the health center, Gabrielle, was back from the Netherlands. That caused a big change in the clinic and we learned so much in only a few days. Very interesting, because she can explain a lot about wounds and diseases. Together with her I went back to the compound I visited last week, where the two ill women live. One woman was already brought to the hospital, the other one we were going to visit this time. Unfortunately, she was still very ill: severely dehydrated and malnourished, she was in a lot of pain and was not able to move on her own. De family had two options: sent her to a hospital or let her die in peace. The family chose the first option, because that way, they were able to do anything for her. In this culture, it’s not normal for instance to let someone die (when the person is very old), because then you have done ‘nothing’ for the person even though there were other options. Unfortunately, it was too late for this woman, she died Thursday. I got a text from Ibu saying that he had just heard the news and was at the funeral. When somebody dies, they are buried within 24 hours of dying.

Wednesday was a strange day. It was not a busy day and at one moment, a mother comes walking in with her child. This is not strange, because we get a lot of mothers who come with their children. The woman didn’t say anything and just sat down. One moment, Jellika walks by and notices the child was not breathing and she put the child on a bed. After checking all vitals, it appeared the child was already dead, he was only 1 year old. When the mother heard this news, she began to cry very loud and let herself fall down on the floor. And the boy was still lying on the bed, dead. It all got too much for me: in one corner you have a dead boy and in the other corner, the mother is crying on the ground… and you cannot really show signs of sadness here, so Tasmara and I went to another room. It was so surreal. They think the boy had already died on the way to the hospital; the mother had to walk all the way to the health center from another village. The cause of death is unknown. Jellika put the baby in a blanket and covered the head, after that the mother took him home by bustaxi. There they buried the child. It was an unpleasant day…

This week we also saw a boy who got an infection after he got circumcised. Many children get circumcised here, both boys and girls. Some parents choose to do it at a traditional healer and some choose to go to a hospital. This mother told us a nurse did it, but she received no medicine and it got infected. Very sad for this boy, because now he has a big infection.

I almost forgot to tell everyone that the donations I received are very needed. I received clothes, stuffed animals, pencils, medications etc. The stuffed animals are given to kids who are in severe pain and to mothers of newborns. Newborns get one stuffed animal and five pieces of clothing from the clinic. Clothes are also provided to very poor families who cannot afford to buy them. And medication is much needed, because it’s very expensive to buy. The clinic cannot live without donations. Therefore I would like to thank everyone who made a donation :D!

Love,
Floortje