Banjul
Door: Floortje
Blijf op de hoogte en volg Floortje
27 Maart 2011 | Gambia, Lamin
Na lang wachten gingen we zondag (na eerst op zaterdag uitgerust te hebben op het strand) ein-de-lijk naar Banjul, de hoofdstad van Gambia. We hadden al begrepen dat er niet zoveel te doen was, maar alles wát er te doen was wilden we gaan doen: Royal Victoria Teaching Hospital (ze gaven daar tours), Albert Market, iets gaan eten en drinken bij 2 restaurantjes, National Museum, Arch 22 en July 22 Square. Toen we het ziekenhuis opbelden om te reserveren, kregen we te horen dat de tour helaas in het weekend niet mogelijk was. Erg jammer, maar we hadden de rest nog. De route hadden we uitgetekend, dus er kon niets meer mis gaan, we hadden er echt zin in!
Na een belachelijk lastige heenreis (1,5 uur zitten wachten op een bustaxi in Kubuneh, we waren om 7 uur opgestaan!, eenmaal in Serekunda aangekomen bleek dat een bustaxi naar Banjul niet makkelijk was, vervolgens wil iedereen je wel in een taxi stoppen, a fin, we waren blij dat we er eindelijk waren, zo ergens tegen 11 uur …) reden we eindelijk de stad binnen. We keken verwachtingsvol uit het raam. We zochten naar andere tubbabs (het is toch toeristentijd?). We moesten onszelf helaas teleurstellen. Tijdens de rit zagen we dat Banjul erg arm is, heel vuil en dat er allemaal halve gebouwen staan. Toen we uitstapten stonden we midden in een druk knooppunt, geen toerist te bekennen, het was snoeiheet en we waren gewoon een héél klein beetje gestresst van de reis. We bedachten dat het goed zou zijn om eerst even een schaduwplek te zoeken en vervolgens op de plattegrond te kijken waar we naartoe moesten lopen. Fout nummer 1. Er kwamen meteen wel 10 mannen op ons af en allemaal wilden ze ons heel graag helpen. Echt helemaal niets mis mee, maar helpen in Gambia is nogal omslachtig. Je wordt continu gevolgd door mannen, allemaal willen ze wel iets en ze stellen het niet op prijs als jij hun vertelt dat jij het niet op prijs stelt als ze je zo achtervolgen. Want dan ben je not nice. En hier in Gambia is het nice to be nice. Dus, het enige wat we konden doen was gewoon snel kijken op die kaart, bedenken wat je dacht dat de goede route was en wegwezen. Dat deden we dan maar. Op naar July 22 Square, daar is ook een oorlogsmonument… We hebben ons rot gezocht naar het plein, meenden toch echt dat we goed stonden (het naambordje hing er), maar we zagen niets! Wat we zagen is vastgelegd op een foto, de foto met de soort rotonde erop. Dus we dachten, is dit het nu? Het enige wat we nog zagen was een groot grasveld, achteraf bleek dat dat het plein was…
Nou ja, next --> het National Museum. Leuk, allemaal informatie over de geschiedenis van Gambia :D. Inmiddels gesmolten door de hitte, kwamen we aan bij het museum. Dicht. DICHT?! Het museum was gewoon DICHT!! Geen museum, geen geschiedenis, geen toilet, nog steeds TE warm, onze moed zakte steeds verder weg. Weet je wat, dachten we, dan gaan we wel een drankje drinken bij een bar waar ze echt goeie juice schijnen te hebben. Op naar de bar (overigens dezelfde lange weg weer terug naar het plein). We kregen het niet echt gevonden dus hebben het gevraagd aan iemand die ons niet achterna zat en hij heeft ons gewezen waar het was. Hele aardige man. Jammer dat deze bar ook DICHT was. Alles is open in Banjul, behalve waar wij naartoe willen :’(. Toen hadden we het helemaal gehad. We waren alleen maar aan het lopen in de hitte, we zagen niets toeristisch zoals ons werd beloofd in ons boek, we werden continu lastig gevallen. Nee, leuk was anders. We wilden weer gewoon terug naar ons vertrouwde Kubuneh. Maarja, je hebt toch de hele ochtend gereisd en om nu weer meteen te gaan. We zijn de Albert Market opgegaan, want we zagen onderweg dat die in ieder geval wél open was. Hele drukke markt, heel warm, want iedereen heeft een standje onder plastic en ze verkopen er alles. Tasmara en ik hadden leuke teenslippers die we wilden hebben, de prijs was 300 dalasis. Dat is natuurlijk bespottelijk veel, maar we zijn blank en dan kun je nu eenmaal niets voor een fatsoenlijke en eerlijke prijs kopen. We hebben het naar onder gekregen tot 100 en omdat dat voor ons op zich heel weinig is (2 euro ongeveer) en wij er als blanken niet meer afkrijgen, vonden we het wel okee. Dat we beduveld werden wisten we, maar Binta vertelde ons dat die dingen maar 25 kosten, dus een beetje gefrustreerd waren we wel :(. Toen we die slippers aan het passen waren kwam er de hele tijd een jongen bij ons staan. Hij zou ons wel even naar het kunstgedeelte brengen. We kunnen zelf ook wel kijken, maargoed, als hij zo nodig moet meelopen (wat je ook zegt, je komt er toch niet vanaf, ze lopen gewoon eeuwig mee). En zn kunst was ook wel mooi hoor, en we hebben de kustlijn van Gambia gezien. Tuurlijk was hij erg teleurgesteld dat we niets kochten, maar dan hebben de Gambianen altijd nog hun antwoord ‘kijken kijken niets kopen’. Leuk joh … Wat voor Hollanders komen hier in hemelsnaam dat die mensen van die belachelijke zinnen kennen?? Na de kunsten zijn we snel weer gevlucht van de markt, want ook dit was helaas niet zo leuk. De markt zelf was super, maar zodra je 1 seconde stil staat om ook maar iets te bekijken kom je niet meer van mensen af. En als je gewoon netjes zegt dat je aan het rondkijken bent, worden ze half boos en gaan ze je bijna onbeschoft behandelen. Heel naar en ze zitten gewoon hun eigen handel in de weg, want als ze ons nou es gewoon onze gang zouden laten gaan, hadden we vast wel meer gekocht.
Na de markt wilden we terug naar Serekunda om daar een grote supermarkt te bezoeken. Eenmaal bij de bustaxiplaats aangekomen bleek dat meerdere mensen dat idee hadden: er stonden zo’n 50 mensen een poging te wagen om in een bus te komen waar maximaal 20 mensen in kunnen. Oi, dit werd allemaal te lastig, we kregen wederom taxi’s aangeboden, maar wilden toch echt proberen om een bustaxi te vinden (die zijn maar 5 dalasis, een taxi over de 100). Helaas was het veel te druk en besloten we om met de taxi terug te gaan. We zijn nog nooit zo blij geweest om in het drukke Serekunda te zijn! Nee, we willen eigenlijk nooit meer terug …
Op de kliniek was het deze week heel rustig, elke dag maar weinig patiënten. Alleen dinsdag heb ik tot 2 uur wonden gedaan. We waren gedoneerde spullen aan het uitzoeken en hier zaten ook life saving maskers bij, dat zijn van die meeneem maskers voor iemand te reanimeren zodat je niet in aanraking kan komen met speeksel bijvoorbeeld van de persoon. In de regentijd dragen ze hier allemaal douchemutsjes om hun haar te beschermen tegen de regen. Die maskers waren een soort veredelde douchemutsjes. Zie foto Fatou en Fatou :D. Ze hebben met zn allen die maskers uit zitten pakken en douchemutsjes gespaard.
Ibu heeft een nieuw huisje, helaas niet meer op de compound, dus daar zijn we op bezoek geweest en hebben we met hem en Ebraim gekaart. Heel gezellig, hij had ook thee gemaakt en speciaal koekjes gekocht :D.
Daarnaast heeft Steve deze week gezegd dat we toch echt niet meer alleen ergens naartoe moeten gaan, anders gebeurt hetzelfde als in Banjul. Hij wilde ons niet lastig vallen hiermee, maar we moesten toch echt hem meenemen. Ik legde hem uit dat we daar niet echt bij na hadden gedacht, omdat je overal je eigen ding doet. But you’re in the Gambia right now, not in Holland. Dat is zeker waar Steve, de volgende keer nemen we dan ook iemand van de compound mee :D.
Tot slot heeft Binta ons samen met Aya deze week leren cashews maken. Het is nu de cashew tijd en dan hangen de bomen vol met appeltjes. Aan deze appeltjes zitten cashewvruchten en die zijn gevuld met gas. Je moet ze eerst branden voordat ze eetbaar zijn. Ze branden dit ergens in het gras, je moet vooral niet nadenken over bosbranden. Als de vruchten helemaal pikzwart zijn, wordt het pannetje omgegooid in het gras (weer even niet denken aan brand) en als ze afgekoeld zijn kun je ze open slaan met een stok en dan komt de noot eruit. Superlekker! We hebben gewoon onze eigen noten gemaakt!
Veel liefs,
Floortje
Last Sunday, we finally went to Banjul. We were looking forward to it very much and we already decided what we would like to visit: Royal Victoria Teaching Hospital (they organize tours), Albert Market, eat and drink something at 2 restaurants, National Museum, Arch 22 and July 22 Square. Unfortunatly, when we called the hospital for the tours, they informed us that the tours were not available in weekends. Too bad, but we still had some other places to visit.
After a ridiculously long journey (we had to wait for 1.5 hours for a bustaxi in Kubuneh), we arrived in Banjul around 11am. I don’t know why, but we were expecting a vibrant city with many tourists (since it is the tourist season right now). However, it was not at all how we expected it to be: Banjul looked poor, many deteriorated buildings, no tourists at all and too many men were following us. We decided to go to July 22 Square, there was also suppose to be the war memorial. We searched for a very long time, it was unbelievably hot and we were still a bit stressed from the journey and all the men, but we could not seem to find the square. We thought we found it, but it was a tiny roundabout with nothing that looked like a memorial, so we were not sure what to do next. We only saw a big field of grass, apparently, that was part of the Square…
Okay, after that we wanted to go to the National Museum to learn about Gambia’s history. It sounded very interesting, so we were really excited to go. When we finally arrived, the museum appeared to be closed. Closed! By then, we were getting really cranky, because everything we planned to do turned out to be not very exciting. We were still melting in the sun, so we decided to drink a juice at a supposedly good juice bar, the best of Banjul. We walked the whole road back and could not really find it, so we decided to ask a man for help. He showed us the way, he was a very kind man. But luck was not on our side, the juice bar was also closed! Everything in Banjul was open, except the 6 things we wanted to visit. We still hadn’t seen anything, the sun was way too hot, we were thirsty and there was nothing left to do. Only the Albert Market. We really wanted to go home, but decided to visit the market first.
The market itself was really nice, they sold just about everything. But the unfortunate thing is that a white person cannot visit the market without being bothered by many people and without being ripped-off. Every time we stopped only 1 second to look at something, several persons almost forced us to go into their shop and if you tell them that you would just like to look first, they get really unfriendly and harsh. The other problem is: when you decide to buy something, they ask the regular price times 10! As a white person, we were unable to get a good price for anything. Of course you can bargain, but they will never ever let you pay the normal price. We really did not like it anymore and wanted to go away. It was just not a very good day for us…
It was very quiet in the clinic this week. When we were unpacking some donated boxes, we found some pocket size life saving masks: the one you can put on a face when somebody needs to be reanimated. In the raining season, women wear shower caps to protect their hair. These masks looked a lot like shower caps, so the women of the clinic put them on their heads, to them it were useful shower caps ;).
This week, Binta learned us how to make cashews. Right now, it’s cashew time, so the trees are full of green, yellow and red apples with the cashew fruit on top. Together with Aya, we prepared them. First, you have to burn the fruits, until they’re really blackened. After that, they are thrown out of the pan, into the grass (still burning, I was hoping that a bush fire would not be the result) and after they are cooled down a bit, you have to hit them with a stick to get the burned fruit off of the nut. Inside, you will find a delicious cashew nut. It was so nice, we prepared our own cashew nuts!
Love,
Floortje
Na een belachelijk lastige heenreis (1,5 uur zitten wachten op een bustaxi in Kubuneh, we waren om 7 uur opgestaan!, eenmaal in Serekunda aangekomen bleek dat een bustaxi naar Banjul niet makkelijk was, vervolgens wil iedereen je wel in een taxi stoppen, a fin, we waren blij dat we er eindelijk waren, zo ergens tegen 11 uur …) reden we eindelijk de stad binnen. We keken verwachtingsvol uit het raam. We zochten naar andere tubbabs (het is toch toeristentijd?). We moesten onszelf helaas teleurstellen. Tijdens de rit zagen we dat Banjul erg arm is, heel vuil en dat er allemaal halve gebouwen staan. Toen we uitstapten stonden we midden in een druk knooppunt, geen toerist te bekennen, het was snoeiheet en we waren gewoon een héél klein beetje gestresst van de reis. We bedachten dat het goed zou zijn om eerst even een schaduwplek te zoeken en vervolgens op de plattegrond te kijken waar we naartoe moesten lopen. Fout nummer 1. Er kwamen meteen wel 10 mannen op ons af en allemaal wilden ze ons heel graag helpen. Echt helemaal niets mis mee, maar helpen in Gambia is nogal omslachtig. Je wordt continu gevolgd door mannen, allemaal willen ze wel iets en ze stellen het niet op prijs als jij hun vertelt dat jij het niet op prijs stelt als ze je zo achtervolgen. Want dan ben je not nice. En hier in Gambia is het nice to be nice. Dus, het enige wat we konden doen was gewoon snel kijken op die kaart, bedenken wat je dacht dat de goede route was en wegwezen. Dat deden we dan maar. Op naar July 22 Square, daar is ook een oorlogsmonument… We hebben ons rot gezocht naar het plein, meenden toch echt dat we goed stonden (het naambordje hing er), maar we zagen niets! Wat we zagen is vastgelegd op een foto, de foto met de soort rotonde erop. Dus we dachten, is dit het nu? Het enige wat we nog zagen was een groot grasveld, achteraf bleek dat dat het plein was…
Nou ja, next --> het National Museum. Leuk, allemaal informatie over de geschiedenis van Gambia :D. Inmiddels gesmolten door de hitte, kwamen we aan bij het museum. Dicht. DICHT?! Het museum was gewoon DICHT!! Geen museum, geen geschiedenis, geen toilet, nog steeds TE warm, onze moed zakte steeds verder weg. Weet je wat, dachten we, dan gaan we wel een drankje drinken bij een bar waar ze echt goeie juice schijnen te hebben. Op naar de bar (overigens dezelfde lange weg weer terug naar het plein). We kregen het niet echt gevonden dus hebben het gevraagd aan iemand die ons niet achterna zat en hij heeft ons gewezen waar het was. Hele aardige man. Jammer dat deze bar ook DICHT was. Alles is open in Banjul, behalve waar wij naartoe willen :’(. Toen hadden we het helemaal gehad. We waren alleen maar aan het lopen in de hitte, we zagen niets toeristisch zoals ons werd beloofd in ons boek, we werden continu lastig gevallen. Nee, leuk was anders. We wilden weer gewoon terug naar ons vertrouwde Kubuneh. Maarja, je hebt toch de hele ochtend gereisd en om nu weer meteen te gaan. We zijn de Albert Market opgegaan, want we zagen onderweg dat die in ieder geval wél open was. Hele drukke markt, heel warm, want iedereen heeft een standje onder plastic en ze verkopen er alles. Tasmara en ik hadden leuke teenslippers die we wilden hebben, de prijs was 300 dalasis. Dat is natuurlijk bespottelijk veel, maar we zijn blank en dan kun je nu eenmaal niets voor een fatsoenlijke en eerlijke prijs kopen. We hebben het naar onder gekregen tot 100 en omdat dat voor ons op zich heel weinig is (2 euro ongeveer) en wij er als blanken niet meer afkrijgen, vonden we het wel okee. Dat we beduveld werden wisten we, maar Binta vertelde ons dat die dingen maar 25 kosten, dus een beetje gefrustreerd waren we wel :(. Toen we die slippers aan het passen waren kwam er de hele tijd een jongen bij ons staan. Hij zou ons wel even naar het kunstgedeelte brengen. We kunnen zelf ook wel kijken, maargoed, als hij zo nodig moet meelopen (wat je ook zegt, je komt er toch niet vanaf, ze lopen gewoon eeuwig mee). En zn kunst was ook wel mooi hoor, en we hebben de kustlijn van Gambia gezien. Tuurlijk was hij erg teleurgesteld dat we niets kochten, maar dan hebben de Gambianen altijd nog hun antwoord ‘kijken kijken niets kopen’. Leuk joh … Wat voor Hollanders komen hier in hemelsnaam dat die mensen van die belachelijke zinnen kennen?? Na de kunsten zijn we snel weer gevlucht van de markt, want ook dit was helaas niet zo leuk. De markt zelf was super, maar zodra je 1 seconde stil staat om ook maar iets te bekijken kom je niet meer van mensen af. En als je gewoon netjes zegt dat je aan het rondkijken bent, worden ze half boos en gaan ze je bijna onbeschoft behandelen. Heel naar en ze zitten gewoon hun eigen handel in de weg, want als ze ons nou es gewoon onze gang zouden laten gaan, hadden we vast wel meer gekocht.
Na de markt wilden we terug naar Serekunda om daar een grote supermarkt te bezoeken. Eenmaal bij de bustaxiplaats aangekomen bleek dat meerdere mensen dat idee hadden: er stonden zo’n 50 mensen een poging te wagen om in een bus te komen waar maximaal 20 mensen in kunnen. Oi, dit werd allemaal te lastig, we kregen wederom taxi’s aangeboden, maar wilden toch echt proberen om een bustaxi te vinden (die zijn maar 5 dalasis, een taxi over de 100). Helaas was het veel te druk en besloten we om met de taxi terug te gaan. We zijn nog nooit zo blij geweest om in het drukke Serekunda te zijn! Nee, we willen eigenlijk nooit meer terug …
Op de kliniek was het deze week heel rustig, elke dag maar weinig patiënten. Alleen dinsdag heb ik tot 2 uur wonden gedaan. We waren gedoneerde spullen aan het uitzoeken en hier zaten ook life saving maskers bij, dat zijn van die meeneem maskers voor iemand te reanimeren zodat je niet in aanraking kan komen met speeksel bijvoorbeeld van de persoon. In de regentijd dragen ze hier allemaal douchemutsjes om hun haar te beschermen tegen de regen. Die maskers waren een soort veredelde douchemutsjes. Zie foto Fatou en Fatou :D. Ze hebben met zn allen die maskers uit zitten pakken en douchemutsjes gespaard.
Ibu heeft een nieuw huisje, helaas niet meer op de compound, dus daar zijn we op bezoek geweest en hebben we met hem en Ebraim gekaart. Heel gezellig, hij had ook thee gemaakt en speciaal koekjes gekocht :D.
Daarnaast heeft Steve deze week gezegd dat we toch echt niet meer alleen ergens naartoe moeten gaan, anders gebeurt hetzelfde als in Banjul. Hij wilde ons niet lastig vallen hiermee, maar we moesten toch echt hem meenemen. Ik legde hem uit dat we daar niet echt bij na hadden gedacht, omdat je overal je eigen ding doet. But you’re in the Gambia right now, not in Holland. Dat is zeker waar Steve, de volgende keer nemen we dan ook iemand van de compound mee :D.
Tot slot heeft Binta ons samen met Aya deze week leren cashews maken. Het is nu de cashew tijd en dan hangen de bomen vol met appeltjes. Aan deze appeltjes zitten cashewvruchten en die zijn gevuld met gas. Je moet ze eerst branden voordat ze eetbaar zijn. Ze branden dit ergens in het gras, je moet vooral niet nadenken over bosbranden. Als de vruchten helemaal pikzwart zijn, wordt het pannetje omgegooid in het gras (weer even niet denken aan brand) en als ze afgekoeld zijn kun je ze open slaan met een stok en dan komt de noot eruit. Superlekker! We hebben gewoon onze eigen noten gemaakt!
Veel liefs,
Floortje
Last Sunday, we finally went to Banjul. We were looking forward to it very much and we already decided what we would like to visit: Royal Victoria Teaching Hospital (they organize tours), Albert Market, eat and drink something at 2 restaurants, National Museum, Arch 22 and July 22 Square. Unfortunatly, when we called the hospital for the tours, they informed us that the tours were not available in weekends. Too bad, but we still had some other places to visit.
After a ridiculously long journey (we had to wait for 1.5 hours for a bustaxi in Kubuneh), we arrived in Banjul around 11am. I don’t know why, but we were expecting a vibrant city with many tourists (since it is the tourist season right now). However, it was not at all how we expected it to be: Banjul looked poor, many deteriorated buildings, no tourists at all and too many men were following us. We decided to go to July 22 Square, there was also suppose to be the war memorial. We searched for a very long time, it was unbelievably hot and we were still a bit stressed from the journey and all the men, but we could not seem to find the square. We thought we found it, but it was a tiny roundabout with nothing that looked like a memorial, so we were not sure what to do next. We only saw a big field of grass, apparently, that was part of the Square…
Okay, after that we wanted to go to the National Museum to learn about Gambia’s history. It sounded very interesting, so we were really excited to go. When we finally arrived, the museum appeared to be closed. Closed! By then, we were getting really cranky, because everything we planned to do turned out to be not very exciting. We were still melting in the sun, so we decided to drink a juice at a supposedly good juice bar, the best of Banjul. We walked the whole road back and could not really find it, so we decided to ask a man for help. He showed us the way, he was a very kind man. But luck was not on our side, the juice bar was also closed! Everything in Banjul was open, except the 6 things we wanted to visit. We still hadn’t seen anything, the sun was way too hot, we were thirsty and there was nothing left to do. Only the Albert Market. We really wanted to go home, but decided to visit the market first.
The market itself was really nice, they sold just about everything. But the unfortunate thing is that a white person cannot visit the market without being bothered by many people and without being ripped-off. Every time we stopped only 1 second to look at something, several persons almost forced us to go into their shop and if you tell them that you would just like to look first, they get really unfriendly and harsh. The other problem is: when you decide to buy something, they ask the regular price times 10! As a white person, we were unable to get a good price for anything. Of course you can bargain, but they will never ever let you pay the normal price. We really did not like it anymore and wanted to go away. It was just not a very good day for us…
It was very quiet in the clinic this week. When we were unpacking some donated boxes, we found some pocket size life saving masks: the one you can put on a face when somebody needs to be reanimated. In the raining season, women wear shower caps to protect their hair. These masks looked a lot like shower caps, so the women of the clinic put them on their heads, to them it were useful shower caps ;).
This week, Binta learned us how to make cashews. Right now, it’s cashew time, so the trees are full of green, yellow and red apples with the cashew fruit on top. Together with Aya, we prepared them. First, you have to burn the fruits, until they’re really blackened. After that, they are thrown out of the pan, into the grass (still burning, I was hoping that a bush fire would not be the result) and after they are cooled down a bit, you have to hit them with a stick to get the burned fruit off of the nut. Inside, you will find a delicious cashew nut. It was so nice, we prepared our own cashew nuts!
Love,
Floortje
-
27 Maart 2011 - 11:14
Marietje:
Zus, zo te lezen zit je helemaal in je element! Super voor je,,, zorg er wel voor dat je je stage haalt, zodat je mooi je papiertje snel op kan halen :D
Kusjeee -
31 Maart 2011 - 14:16
Tante Sjaantje/José:
Hoihoi Floortje,
Zo...dat was een heftig verhaal en dat akelige plakkerig gedrag van die mensen...iek om eng van te worden..
Het is een cliché.....maar het is echt een totaal andere wereld waar je in terecht gekomen bent.....wel een hele bijzondere ervaring...
Wij hebben zo'n bewondering voor jou en je hebt een groot doorzettings vermogen....daar kan je in je verdere leven nog veel plezier van hebben.
Wij wensen jou nog een leerzame tijd en volgen je prachtige beeldende verhalen...
Heel veel succes en groetjes,
Tante Sjaantje...José en een pootje van Spiky....doeidoei
