Indrukwekkende 1e week!

De 1e week was echt super! Het werk op de kliniek is erg leuk, interessant en we hebben al veel gedaan. Zo heb ik voor het eerst zelf malariatesten gedaan. Het is een kleine test waar met behulp van een beetje bloed aangetoond kan worden of iemand malaria heeft. Zo ja, dan krijgt deze persoon coartem voorgeschreven, zo niet dan is het een ‘fever no malaria’. Het lukt nog niet altijd goed, maar oefenen baart kunst ;). Natou en Fatou helpen ons hierbij. Ook zijn ouders erg bereid om te helpen hier. Heel soms komt het voor dat kinderen bang zijn voor ons, omdat we blank zijn, maar gelukkig is dit erg zeldzaam.

Elke dag wisselen we van dienst: pharmacy (Fatou en 2 van ons) en diagnosis (Natou en 1 van ons). Natou ziet iedereen en stelt diagnoses. Tijdens het meelopen zijn mijn taken temperatuur opnemen, bloeddruk opnemen, wegen, malariatest afnemen en oogcheck ivm bloedarmoede. Dit was erg interessant, aan de hand van bovenstaande gegevens en de klachten van de patiënt wordt een diagnose gesteld. Zelf zouden we dit nooit kunnen doen, omdat we de taal in een korte tijd niet kunnen leren. Het is namelijk een mix van engels, Mandinka en Djola (deze laatste zijn volkeren in Gambia). Veel dialecten dus. Maar met behulp van een tolk kunnen we ook al veel :).

Bevalling zijn schaars in de kliniek, maar we hebben er een mee mogen maken. Een vrouw kwam binnenlopen en na een tijdje wachten komt de baby eruit, gewoon zo, zonder enige vorm van medicatie en ze geeft geen kik! Toegegeven, het was een beetje eng om zo’n bevalling live te zien, maar toch wel mooi ;). Heel raar, het kindje (een meisje) wordt in een doek gewikkeld en in de weegschaal gelegd, de moeder gaat slapen en vervolgens gebeurt er eigenlijk niet heel veel meer. Uiteraard hebben wij met zn 3en oh’s en ah’s uitgedeeld en het kindje vastgehouden. Superlief!
Volgens Natou (ze doet ook bevallingen, samen met de schoonmaaksters) was het onze ‘luck’ dat we de bevalling meemaakten en daarom mogen wij uitvechten naar wie het kindje genoemd wordt. We vroegen ons natuurlijk af waarom de moeder niet de naam geeft, maar dat is niet gebruikelijk volgens Natou.
Na de bevalling (en het eruit trekken van de placenta) moesten we de bloeddruk en pols blijven controleren van de moeder, dit ging niet echt goed, want haar bloeddruk zakte steeds meer en haar pols was ontzettend hoog. Ze had ook veel bloed verloren. Uiteindelijk is het toch iets omhoog gegaan en is ze naar huis gegaan (zal een 2 uur na de bevalling zijn geweest) en moet ze de volgende dag voor controle terug komen.

Dinsdag zijn we naar Lamin geweest, daar heb ik ook het vorige blog geplaatst. Fatou had ons meegenomen met de bustaxi (minivan met ongeveer 21 personen). Eerst nam ze ons mee naar haar compound en daar werden we open ontvangen door de hele familie en werden meteen te eten gevraagd. Er waren ook superveel kindjes en die wilden ons allemaal een handje geven. We waren zeg maar een levend museum, je moet je hier echt niet ongemakkelijk voelen door staren en nageroepen worden (‘tubbabs’, betekent ‘blanken’) want dit gebeurt 24/7. We zijn er bijna aan gewend ;).
Daarna zijn we naar het centrum gegaan (via een geasfalteerde weg!), hier ervoeren we onze zoveelste cultuurshock. Langs de weg waren allemaal huisjes waar ze dingen verkochten, dit waren mini markets. Het is niet te beschrijven, de foto’s doen het meer eer aan. Fatou heeft voor ons afgedongen op spullen die we nodig hadden en daarna zijn we naar het internet cafe gegaan. Compleet andere wereld, je staat ineens in het westen: electriciteit, computers, flatscreens, usb stick. Voor 5 dalasi kun je 25 minuten internetten, dat is ongeveer 10 eurocent. En Fatou, lieve Fatou bleef de hele tijd op ons wachten! Omdat ze ons nog niet alleen terug wilde laten gaan, aangezien dat nogal ingewikkeld is. Helaas was het internet ULTRA sloom en heb ik mn 25 minuten besteed aan het laden van deze site en het posten van 2 foto’s. Volgende keer (nu dus eigenlijk) gaan we langer.

Na weer in Kubuneh aangekomen te zijn met de bustaxi kwamen allemaal kindjes uit het dorp naar ons toe gerend, hielden onze handen/armen vast en begonnen te zingen. Al zingend en huppelend zijn we naar de compound gelopen, helemaal leuk :D! Elke dag roepen en zwaaien de kinderen naar ons.

Voor de rest gaat het heel goed. Het eten is heerlijk, wel elke dag rijst, maar in de saus zit bijvoorbeeld aardappel, verschillende soorten groenten en vis. Vandaag hebben we een Europese dag gehad: een hele gevulde omelet als ontbijt en spaghetti als avondeten. In de middag eten we een half stokbroodje en voor de rest relaxen we veel want het is gewoon best heet hier. Overdag is de zon erg fel en kun je niet veel anders. In de avond kijken we ER, SVU, Grey’s Anatomy en spelen Risk. Ook doen we ons best om de muggen weg te jagen, soms wat obsessief, maar we zijn een beetje bang voor malaria … ;).

Oh, en 48 patienten mag dan wel niet veel zijn, voor ons op de 1e dag was het veel :D.

Foto's zijn te zien op:
floortjegeven.mijnalbums.nl

Helaas niet veel, omdat het internet langzaam is, is het lastig foto's te uploaden. Maar beter iets dan niets ;)!

Veel liefs,
Floortje


Impressive first week

The first week was great! Our work is fun, very interesting and we already did a lot by ourselves, for example doing malaria tests. It is a small test which can decide whether a person has malaria or not with only a few drops of blood. If a person is tested positive, he will receive coartem, if the test is negative, the diagnosis is ‘fever no malaria’. Sometimes, doing the tests is a bit difficult, but we keep practicing ;). We get help from Natou and Fatou, two women working at the clinic. Even parents are willing to help you. Sometimes, it occurs that the kids are afraid of us, because we are white. Fortunately, it doesn’t happen very often.

Every day, we change shifts: pharmacy (Fatou and 2 of us) and diagnosis (Natou and 1 of us). Natou diagnoses every one. My tasks were taking temperature, taking blood pressure, weigh people, do malaria tests and do eye checks (anemia). This is all very interesting because she diagnoses every one with the data she gathered from the checks above and the complaints of the patient. Unfortunately we will not be able to do that by ourselves completely, because of the language barrier. It’s a mix of English, Mandinka and Djola so you always need someone who speaks English. However, Natou and Fatou will always help us with that, so it’s not a problem :).

Baby deliveries are very rare, but we got to experience one. This woman came walking in and after a while, she delivers the baby, just like that, without any medication and she’s not saying a word or crying at all! It was a bit scary to watch the delivery, but it was also a beautiful experience :).
After the baby (a girl) was born, she gets wrapped in a blanket and put on the scale. The mother goes to sleep and that’s all that happens actually. Nothing more, only filling in a chart, which I got to do. Of course the three of us were caressing the baby and we even got to hold her, very cute! Natou told us it was our luck that we got to experience the delivery and that is why the girl will be named after one of us. We asked her why the mother didn’t choose a name, but that is the way it goes over here. After the delivery we had to keep checking her blood pressure and it was very low, her pulse was very high. She had lost a lot of blood. After a while, the blood pressure rose again and after only a few hours post-delivery she walked back home. She had to come back next day for a check, everything was okay.

Tuesday, we went to Lamin, a city near Kubuneh. Fatou took us and we went by bus taxi (a mini-van with around 21 people in it). First she took us to her compound in Lamin and we were greeted enthusiastically by her parents and family/neighbors. We also got some delicious rice. There were a lot of little kids and they all wanted to shake our hands. The three of us were like a living exhibit, but we are almost used to it because you get stared at and yelled after (‘tubbabs’, meaning ‘whites’) 24/7. And of course they don’t mean any harm at all. After that we went to the city center (via a paved road!) and this is where we experienced a culture shock. On both sides of the road, there where small houses with mini markets in them. It’s indescribable, when I post photo’s you will see what I mean.

After buying a couple of groceries, we went to the internet café. Completely different world: electricity, computers, flat screens, usb sticks etc. To go on the internet for 25 minutes, it costs 5 dalasi. That is around $0.40 cts. And Fatou waited for us the whole time! She didn’t want us to go back to Kubuneh alone. Unfortunately, the internet is really really slow so I could only post one blog and two pictures. After we returned to Kubuneh by bus taxi, all the kids from the village ran to us, held our hands/arms and began to sing. They walked and sang the whole way to our compound, it was so great :D!

Overall, it’s going very well. The food is delicious, rice every day, but the sauce is different every time: potato, vegetables and fish. We had one very European day: scrambled eggs for breakfast and spaghetti for diner.

We relax a lot, because it is very hot and the sun is shining very bright between 12pm-4pm. In the evenings we watch ER, Law and Order SVU and Grey’s Anatomy on our laptops and we play board games like Risk. In the evenings we are also very busy with scaring away the mosquitoes, because we are a bit afraid of malaria … ;)

Photos are posted on:
floortjegeven.mijnalbums.nl

Love,
Floortje