Wauw

Na wat vreemde vluchten (4 kilo overgewicht, 1e bijna gemist, 2e was erg gammel --> reis nooit met spanair) kwamen we om 2 uur ’s nachts ein-de-lijk aan in het warme Banjul. Daar aangekomen mochten we met heel het vliegtuig in een bus stappen ( à la buslijn Heesterakker) en werden we naar de hal gebracht. Het was een minihalletje en iedereen stond rondom een tafel, het bleek om de visa te gaan. Je moet zelf even een formuliertje invullen, dan komt het helemaal goed. Checken doen ze niet aan, paspoort laten zien en je kunt door.

Toen kwam de bagage … in die net zo kleine hal. Ja, je moet geen last hebben van claustrofobie of drukte en zéker niet te moe zijn, want je moet natuurlijk nog wel je tas te pakken zien te krijgen. Ik zag em, ik rende naar de band en weg was ie, want nadat ie 1 rondje maakte ging ie weer achter de flapjes door naar de andere kant van de muur. Geen tas dus en ik werd weer naar achteren gedrukt door de andere mensen. Maar geen probleem, want hij komt nog een paar keer langs en gaat ook weer weg en dan moet je gewoon zorgen dat je er bij kunt…

Na onze koffervangst moesten we alles door de scan (denk aan 1 oude scan) en toen mochten we gaan! Frans stond ons op te wachten en hij zou ons brengen naar de compound. Alle koffers, rugzakken en tassen in de auto gezet, wilde de auto niet starten. Uiteindelijk zijn we met een taxi (ook oud) naar de compund gegaan, over een ultra ultra bobbelige route, want het is geen weg. Gewoon een soort bospad, heel leuk, wel jammer dat we niet heel veel zagen door de donkerte. Lamin en Andrea stonden ons al op te wachten en na nog wat gedronken te hebben lagen we om 4.30 in bed.

Helaas heb ik echt niet meer kunnen slapen en liep zondag een beetje moe rond. Maar we hebben wat geluierd, omgeving verkend en zijn naar het dorp gewandeld. Dit was heel vreemd, want het dringt nog steeds maar moeilijk door dat je door Afrika loopt, midden in de bevolking. Iedereen spreekt je aan en alle kindjes willen je een hand geven. Het is soms wel lastig, omdat ze je ook om geld vragen en dan weet je nog niet goed te reageren. Heel lang zijn we niet weggeweest, want het is ontzettend heet hier en we moesten nog een beetje wennen ;).

Maandag hadden we onze eerste werkdag. We werden heel open ontvangen, want ze kenden ons van de posters :). Ik ben mee gaan lopen met Fatou, zij is van de pharmacy en malariatesten. Het was echt heel raar om midden in zo’n kliniek te staan, onwerkelijk omdat je dit alleen op tv ziet en nu sta je zelf tussen de mensen. Ik heb de knop om moeten schakelen en ben meteen aan de slag gegaan. Het was een hele drukke dag (ongeveer 48 patiënten in de pharmacy), we hebben tot 15.30 gewerkt. Dat is vanwege het weekend, dan is de kliniek 2 dagen dicht geweest. Samen met Fatou heb ik recepten verwerkt, medicatie uitgedeeld, afgerekend en malariatesten gedaan. Veel malaria komt er voor, ondanks dat het geen regentijd is.

Het eten is heerlijk hier. Kumba, de 2e vrouw van Lamin, kookt voor ons. In de ochtend krijgen we ieder een stokbrood met pindakaas of jam en dan nog komkommer, tomaat en paprika. In de avond hebben we alleen nog rijst gehad. Op verschillende manieren bereid (héél pittig) en er zit echt best veel groente in, vandaag hadden we zelfs aardappel :D.

Hoewel het nog steeds echt heel raar is, is het echt super hier! Ik besef het nog niet helemaal, maar dat zal nog wel komen ;).

Veel liefs,
Floortje


After a strange flight (4 kg of excessive baggage, almost missed the first flight and the plane of the 2nd one was very old --> never travel with spanair) we arrived at Banjul airport at 2 a.m. After exiting the plane, we had to step into a very crowded bus to go to the airport. The airport was very small and when we entered we had to fill in our visa form ourselves and after showing them our passports, we were allowed to get our bags.

The bags were in the same, small area. After noticing my bag, I ran to the belt, but unfortunately my bag went to the other side of the wall after only making one round. After a couple of more rounds, I finally got my bag and we were ready to go. One more stop to make, the baggage scan. Everything got scanned and was okay, so we went to the arrival hall, Frans (husband of Dutch nurse Gabrielle) was waiting for us. After we put all the bags in the car, we were ready to go. Unfortunately, the car broke down. It would not start and the only option was to go by taxi. So there we went, by taxi, on a very very bumpy road through the forest. It was quite an experience! Lamin and Adrea were waiting for us at the compound. They showed us around and after a drink, we went to bed at 4.30 a.m.

Unfortunately, I was not able to sleep at all, so I was very sleepy the next day. We relaxed a little and visited Kubuneh, the village. This was a very strange experience. Everyone wants to talk to you and kids give you hands and wave at you. It is still hard to grasp the fact that I am in Africa. We didn’t go very far, because we were still a bit tired and we were getting used to the heat.

We started our first day of work on Monday. Because we sent posters of ourselves, they already recognized us. I got to work with Fatou, she works in the pharmacy and does malaria tests. It was really strange to actually be in the clinic, because normally, you only see that on tv. Together with Fatou, I administered drugs, did the payments and a couple of malaria tests. It was a very busy day, because of the weekend (the clinic is closed for 2 days); we worked until 3.30 p.m. Even though we’re not in the raining season, many people and children were diagnosed with (probable) malaria.

The food is delicious. Kumba,who also lives at Wunderland (our compound), cooks for us. We eat Gambian bread in the morning with peanut butter (home-made!) and jelly. Also cucumber, tomatoes and paprika. Today, we even got potatoes :). For diner we’ve only had rice so far, with lots of vegetables. Yesterday it was ground nut soup and today ‘sauce’. Both days, the sauce is very spicy and tasted very nice.

Even though it is still kind of strange to be here, it is so wonderful! I still don’t fully realize that I’m actually in Africa, but it’ll come ;).

Love,
Floortje