Slangen, hagedissen, spinnen, ratten …

We zijn deze week verhuisd! We hadden eerst een rond hutje, maar deze was best klein met drie personen. Nu hebben we een huisje met twee kamers: slaapkamer en woonkamer. Die zijn net gebouwd en we hebben nu echt veel ruimte. Het enige ‘nadeel’ van ons huisje is dat er wel erg veel beesten zitten, aldus Tasmara. Ja, want je moet echt wel opletten voor slangen, hagedissen (ze hebben er vorige week eentje in ons hutje voor ons dood gemaakt …), spinnen, ratten en muizen ook nog. Het zou zo maar kunnen dat ze ergens liggen en daarom mag ik niet zonder licht en al helemaal niet zonder slippers buiten lopen als het donker is. Tasmara bewaakt onze veiligheid ;). Oh, ze wijst me er net op dat ik apen en krokodillen vergeten ben. Er schijnen elke ochtend en avond apen over ons strandje te lopen, maar we hebben ze nog niet gezien. Ah fin, de beestjes, ik vang tegenwoordig eigenhandig rare sprinkhanen en minispinnetjes. Voor de grote roepen we Lamin :D.

Zondag zijn we naar het strand in Kololi (toeristengebied, Sene-Gambia) geweest met Andrea. Het was zo mooi en leuk!! Eerst zijn we naar een supermarkt gegaan en hebben snoep en koekjes ingeslagen. Op het strand was het was helemaal niet druk, heel weinig toeristen, alleen een mevrouw die op zoek was naar een man. Overal stonden van die hutjes van stro met ligbedden eronder om te zonnen en hutjes met tafels en stoelen voor als je wilde eten. De ligbedden zijn gratis, maar het is dan wel de gewoonte dat je wat drinken bestelt. Moet lukken, want je wordt om de minuut aangesproken door iedereen die daar werkt, zeker als je een keer per ongeluk op bent gestaan. Hoe je heet, waar je vandaan komt, hoe je het land vindt, of je nog uitgaat vanavond etc. Op een gegeven moment heb ik mijn oordopjes ingezet zodat het leek alsof ik naar muziek aan het luisteren was. Ik heb er wel een ‘present from the heart’ aan overgehouden, een schelpenketting. Ik was eerst bang dat ik nu al half met em moest gaan trouwen ;) (hiervoor waren we gewaarschuwd) want hij begon over zijn moeder en very special girls en zette mijn bril al af (anders paste de ketting niet), maar als hij me een cadeautje wil geven kan ik dat gewoon aannemen, aldus Andrea (heb het toch maar voor de zekerheid gevraagd, je weet het niet hè…).

Na de zee en zonnebaden, hebben we gegeten op het strand. We eten op de compound elke dag rijst en daarom nam ik friet. Frietjes met garnalen in verse knoflook. TE lekker. We wilden op weg naar huis gaan, maar helaas, we brengen car trouble met ons mee, want de band was lek. Terwijl ze met 2 man en 4 militairen aan de band hebben gewerkt, zijn wij wat gaan wandelen en toen liep er ineens een aap over de weg! Toen zagen we dat er 3 apen in een boom zaten, echt heel leuk om te zien, beetje raar wel want nu zie je gewoon een aap in het wild, in het echt. In de tussentijd was de band erop gezet, maar Andrea dacht niet dat de goede schroeven erbij zaten. De taak aan mij om tijdens de rit mijn kop naar buiten te steken en naar de band te kijken of hij niet wiebelde. En vooral hopen dat we die avond nog thuis kwamen. Is uiteindelijk gelukt.

Maandag was het weer tijd om te gaan werken. We werken nu een stuk zelfstandiger: doen alleen de malariatesten, schrijven de consulten van de wondzorg en beoordelen de wond en de pharmacy gaat ook een stuk sneller. De meest voorkomende diagnoses zijn: malaria, koorts zonder malaria, verkoudheid, SOA, wondzorg, wormen en schimmelinfecties. Fatou leert ons Mandinka en onderstaande (fonetisch geschreven) moeten we zeggen bij uitgifte van de bepaalde medicijnen:

Somanda kieling = 1 tablet in de morgen
Tilibolo kieling = 1 tablet in de middag
Woraro kieling = 1 tablet in de avond

Fatou: ‘You say it’. Okee, daar gaat ie dan: ‘somando kieling […] woraro kieling. Okay?’ Dan schatert iedereen in de pharmacy het uit. Fatou, de schoonmaaksters, zelfs de patiënt moet lachen. Daar sta je dan, met je poging tot Mandinka. Vervolgens beginnen de schoonmaakster te klappen, missie geslaagd: boodschap is aangekomen :D. Zo worden we ook elke ochtend overhoord: ‘Kasumai?’ wij: ‘Kasumaikem’. En zo nog een paar zinnen, we krijgen elke keer applaus en een hand, dus het klinkt misschien best wel okee ;). De medewerkers van de kliniek zijn echt lieve mensen en zorgen goed voor ons. Woensdag namen ze ons mee op kraamvisite bij een van hun (en nu ook onze) collega’s. Aangekomen op de compound begon iedereen met elkaar te praten en wij kregen de baby op onze schoot, heel schattig natuurlijk. We kregen ook nog een ijsje en na een 30-45 minuten gingen we weer. Ook al hebben we helemaal niet mee kunnen praten, het was toch erg leuk want je zit gewoon midden in de Afrikaanse samenleving, wanneer maak je dat nu mee?

Vrijdag hebben we een erg ondervoed meisje gezien van 1 jaar oud. Ze zag eruit als een kind van 2 maanden, niet ouder. In juli 2010 woog ze 5 kg en toen heeft ze melk van de kliniek gekregen, omdat haar moeder haar geen melk kon geven. We hebben haar weer gewogen en ze woog nu 5,7 kg, dus ze is maar 0,7 bijgekomen. Ze heeft weer opnieuw melk en een soort multivitamine-boost meegekregen, in de hoop dat ze aankomt.

We hebben deze week ook op zn Afrikaans gedanst. Iedereen verzamelt zich in de avond rondom het vuur en dan wordt er gedrumd en gedanst. Wij moesten er ook aan geloven. Okee, niemand gaat dit geloven maar Tasmara en Marsha (dé dansers) wilden niet en toen heb ik (de niet danser, al helemaal niet in het midden van mensen) gezegd dat we heus wel een poging konden wagen :o. Ja ja, we boeken vooruitgang ;). En zo geschiedde het dat drie Hollandse meiden een dans aan het doen waren wat iets weg had van de vogeltjesdans, paringsdans en hakken. Super leuk! En we kregen wederom applaus! Gezellige avonden zijn dat.

De dagen vliegen om hier, het is niet bij te houden. We zijn hier nu twee weken, het voelt alsof we al een half jaar hier zijn!

Veel liefs,
Floortje


Snakes, lizzards, spiders, rats …

We moved to another house this week! Before, we had a small round house, but it was pretty crowded with three persons in it. This week we moved to a larger house with two rooms: bedroom and living room. They finished them this week and now we have a lot of space. The only ‘disadvantage’ of this house is the amount of animals living with us, according to Tasmara. Yes, we have to be very careful for snakes, lizards (they killed one in our house last week), spiders, rats and even mice. According to Tasmara, they could just lie anywhere and that is why I am not allowed to walk without a light and my flip flops on at night. She’s making sure we stay safe ;). Oh, she just pointed out that I forgot the monkeys and crocodiles. Apparently, every morning and evening monkeys pass on our small beach, but we have not seen them, yet. Anyway, the little creatures, these days I’m catching the weird grass hoppers and tiny spiders myself. We leave the big ones for Lamin :D.

We went to the beach in Kololi (tourist area, Sene-Gambia) with Andrea on Sunday. It was so beautiful and fun! First, we went to a supermarket to buy candy and cookies. On the beach it was very quiet and not many tourist at all, just one single woman who was looking for a husband. There were these small huts with beds under them and some of them had tables and chairs under them so you could eat something. It’s nearly impossible to go to the beach for some rest, because people from the beach club keep talking to you, especially if, by accident, you decide to walk or something like that. They want to know your name, where you come from, how you like Gambia, if you are going out tonight etc. I ended up with a ‘present from the heart’, a shell necklace. At first, I was kind of afraid that he wanted something more from me ;) (we were warned about this), because he started to talk about his mother, very special girls, special presents and he even took off my sun glasses before I knew it (otherwise, the necklace didn’t fit). Andrea told me it was okay, if he wanted to give me a gift, just let him give it to me (I asked her, because you never know …).

After swimming and sun bathing, we went for dinner at the beach. At the compound we eat rice every day, so I opted for French fries. French fries with shrimps baked in garlic. It was so good! When we walked to the car, we noticed the tire was flat. Apparently, we bring car troubles with us. Six people came to help us change the tire and in the mean while, we walked around a bit. Suddenly we noticed a monkey just ahead of us! Then we saw there were three monkeys in a tree, it was fun to see, a little bit strange too because I’ve never seen a real monkey in the wild.

Back to work on Monday. We do a lot of the work ourselves: the malaria tests, writing the (wound dressings) consults, judging the wounds and giving out medicines at the pharmacy. It all goes a lot easier now. Common diagnoses are: malaria, fever no malaria, cold, STD, (burn) wounds, worms and fungal infections. Fatou is teaching us some Mandinka. We have to say the following when we give out medicine:

Somanda kieling = 1 tablet in the morning
Tilibolo kieling = 1 tablet in the afternoon
Woraro kieling = 1 tablet in the evening

Fatou: ‘You say it.’ Okay, here it goes: ‘somando kieling […] woraro kieling. Okay?’. Everyone starts to laugh out loud so hard: Fatou, the cleaning ladies and even the patient begins to laugh. And I’m just standing there. Then, the cleaning ladies start to clap their hands: mission accomplished, they understood my Mandinka :D. They practice with us every morning: ‘Kasumai?’ us: ‘Kasumaikem’. Every day some sentences, they clap for us and they shake our hand, so I think it might sound quite alright ;). The people working at the clinic are so nice to us and they take good care of us. On Wednesday, they took us to one of their (and our) colleagues, to see her new baby. After we arrived on the compound, everyone began to talk to each other and we got to hold the baby. After 30-45 minutes we left and even though we did not understand a word what they were saying, it was still a great experience, because you’re in the center of the African society. You don’t often get the chance to experience something like that.

This Friday we saw the effects of severe malnutrition. A one year old girl came in, she looked like a two month old baby. In July 2010, she weighed 11 pounds and at the time, she got milk from the clinic, because her mother wasn’t able to breast feed her. This week, her weight was 12.5 pounds, so she only gained around 1.5 pounds over the course of 7 months. She got extra milk again together with some kind of multi-vitamin boost. Hopefully, that will help her.

This week we learned some African dancing. At night, everyone gathers around the fire, drums are played and people dance. We tried it, too. Nobody is going to believe me, but I was actually the one who initiated the plan to dance with them :o. I cannot dance and do not like to be at the center of attention, Tasmara and Marsha love to dance but didn’t want to do it, at first. It was so much fun! And again, we received an applause! Such nights are very entertaining.

Days go by without even noticing it. We’ve been here for two weeks, it feels like we’ve been here for 6 months already!

Love,
Floortje